The Magdalene Laundry

19 jan 2010, 21:37
Enkele jaren geleden kocht ik de tweede cd Heartstrings and loose ends van Leoni Jansen waarop het nummer staat van de Magdalene Laundry.

Prachtig nummer ....schitterend vertolkt... dit trof mij diep in mijn hart, omdat het heel mooi gezongen wordt maar ook vanwege de tekst over de geschiedenis van deze Ierse wasserijen, waarin zoveel onrecht is gebeurd zoals te lezen is in het onderstaande stuk.

Zelf ben ik katholiek opgevoed in een gelukkig en harmonieus gezin, met heerlijke herinneringen aan het katholieke sfeertje en dat er ook een andere kant aan katholiek zijn kon zitten heb ik vroeger nooit geweten...vreselijk en heel triest voor deze vrouwen en meisjes..ook wel genaamd de Maggies..

Er is een film over gemaakt met de gelijknamige titel die ik ook gezien heb, heel indrukwekkend...

Het nummer is ook wel te beluisteren op You tube.. helaas... niet de versie van Leoni.


The magdalene laundry

door Leoni Jansen

For seventeen years I`ve been
scrubbing this washboard
Ever since the fellas started in after me
My mother poor soul didn`t know what to do
The Canon said " Child there`s a place for you"
Now I`m serving my time at the Magdalen Laundry
I`m towing the line at the Magdalen Laundry

There`s girls from the country,girls from the town
Their bony white elbows going up and down
The reverend mother as she glides through the place
A tight little smile on the side of her face
She`s running the show at the Magdalen Laundry
She`s got nowhere to go but the Magdalen Laundry

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

I`m washing altar linen and cassocks and stoles
I`m scrubbing long johns for these holy joes
We know where they`ve been when
they`re not saving souls
What the red wine split what the
smooth hand poured
We`re squeezing it out at the Magdalen Laundry
We`re scrubbing it out at the Magdalen Laundry

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

Sunday afternoon when the Lord`s at rest
It`s off to the prom watch the waves roll by
We`re chewing on our toffees hear
the seagulls squawk
There go the maggies the children talk
Through our faces they stare at
the Magdalen Laundry
In our eyes see the glare of the Magdalen Laundry

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain


Het verhaal van de Magdalene Laundries overgenomen van de vpro gids 2007  Patrick van IJzendoorn

Wees gehoorzaam, anders stuur ik je naar de wasserijen.” De meeste Ieren kennen deze dreigende woorden uit hun jeugd. Het klonk onschuldig, maar wat het precies inhield werd zeven jaar geleden duidelijk in Sex in a Cold Climate. Deze documentaire toonde de gruwelen binnen de zogeheten Magdalene Laundries, de Roomskatholieke opvoedtehuizen waar zeker dertigduizend Ierse ‘probleem’meisjes en –vrouwen door nonnen zijn tewerkgesteld, vernederd en misbruikt. De laatste wasserette van de ‘Sisters of Misery’, eentje in de hoofdstad Dublin, werd pas in 1996 gesloten. Dat betekent dat er binnen de Europese Unie, waar het Groene Eiland sinds 1973 deel van uitmaakt, jarenlang een quasi-gevangenisregime heeft bestaan dat associaties oproept met diverse strafkampen uit totalisataire regimes, en met Pasolini’s Salo, of de 120 dagen van Sodom.De naar de heilige Maria Magdalena, de gevallen vrouw die de woorden van Jezus als geen ander tot zich heeft genomen, genoemde wasserijen werden in de negentiende eeuw opgezet als opvangtehuizen voor prostituees. In de loop van de afgelopen eeuw zou de definitie van ‘gevallen vrouw’ drastisch verwateren. Dochters uit gebroken gezinnen, jongevrouwen die ongewenst zwanger waren geworden (niet zelden als gevolg van ontucht), weeskinderen en tienermeisjes die zo knap waren dat de kans op een ‘immoreel’ bestaan te groot werd geacht kwamen ook in aanmerking voor oneindige tucht. Deze bestond uit 12 uur per dag, zes dagen per week en 52 dagen per jaar schrobben, bleken en strijken, om tussendoor te worden vernederd en misbruikt door leden van de sadistische nonnenorde. Ze droegen ruim bemeten aardappelzakken, om hun postuur te verbergen. Bijbelse roepnamen als ‘Mary’ werden omgedraaid tot ‘Myra’. Onderling praten was verboden. Alleen spreken met God was toegestaan, maar deze zou vooral worden vervloekt. Voor de kerk viel het symbolische samen met het praktische: de vrouwen konden met het vuil van anderen hun eigen ‘zonden’ wegwassen, terwijl de kassa bleef rinkelen. Veel ‘Magdalena’s’ zouden tot hun, al dan niet zelfverkozen, dood opgesloten blijven. In strijd met de wet weigerde de kerk de sterfgevallen officieel aan te geven. In de jaren zeventig werden op het voormalige terrein van de Sisters of Charity in Dublin 133 anonieme graven ontdekt. Met het sluiten van de wasserijen volgden meer van zulke ontdekkingen. Het bestaan van zulke wasserijen beperkte zich niet tot Ierland, maar nergens zou het regime zo hardvochtig zijn, waarschijnlijk omdat in geen ander land de kerk zoveel vrijheid van de overheid kreeg als hier. De macht van de katholieke kerk in Ierland heeft onder meer te maken met het feit dat katholiek-zijn hier synoniem staat voor anti-Brits zijn.Een gebrek aan aandacht hebben de Magdelana’s de laatste tien jaar niet gehad. Joni Mitchell zong over hun lotgevallen, in Derry was een fototentoonstelling te zien, de historicus Frances Finnegan schreef met Do Penance or Perish een uitgebreid verslag en momenteel woedt er een debat over de authenticiteit van het gruwelverhaal Don’t Ever Tell van ex-Magdalena Kathy O’Beirne, een vraag die wordt bemoeilijkt doordat de kerk niet of amper bijhield welke Magdalena’s ze onder haar hoede had. Veel aandacht is uitgegaan naar de films Sinners van Aisling Walsh en vooral The Magdalene Sisters van Peter Mullan. Laatstgenoemde film, welke prijzen won in Toronto en Venetië, kreeg extra aandacht omdat hij werd uitgebracht ten tijde van de seksschandelen rond de katholieke kerk in Amerika. Hoe gevoelig het onderwerp in Ierland ligt bleek onder meer uit de beslissing van Mullan om, uit angst voor sabotage, in Schotland te filmen. Zo bleek het niet mogelijk te zijn om in de Ierse media oproepen te plaatsen voor Magdalena’s. Uiteindelijk zou een kwart van de Ieren de film zien.Zo’n bereik heeft Mullan’s voornaamste bron van inspiratie niet gehad. Tot op heden heeft de Ierse televisie Sex in a Cold Climate niet willen uitzenden. Van de tachtig sociaal-historische documentaires die Steve Humphries heeft gemaakt, is hij het trotst op dit eenvoudige ‘talking-heads’-document, welke deeluitmaakte van de Witness-reeks op de Britse zender Channel 4. Meteen na de uitzending belden 450 ex-Magdalena’s een speciaal ingesteld telefoonnummer. Eerder had het Humphries grote moeite gekost om ex-Magdalena’s te vinden die wilden praten. Zeker degenen die nog in Ierland woonden bleken doodsbenauwd te zijn om hun mond te openen, wellicht omdat niet alleen de kerk, maar ook de politie, de kinderbescherming, rechters en de eigen familie bij dit heropvoedschandaal betrokken waren. De vier vrouwen die aan het woord hebben Ierland achter zicht gelaten. Onder hen Phyllis Valentine, die naar het oordeel van de pastor zo aantrekkelijk was dat ze een groot gevaar liep op een zondig leven. Om die reden werd de toen veertien jaar oude Phyllis naar de Magdalene Laundry in Galway gestuurd. Ze vertelt hoe ze daar door de zusters werd geslagen door de leren riemen die ze om hun middel droegen, waarna ze zichzelf onherkenbaar terug zag in de spiegel. Brigid Young belandde in een aan de Magdalene Laundry van Limerick gelieerd weeshuis. Ze herinnert zich hoe de vrouwen regelmatig door de nonnen werden uitgekleed en vernerderd. Een bezoekende priester maakte zich schuldig aan verkrachtingen. Het meest trieste verhaal komt uit de mond van Christina Mulcahy die, terwijl ze hem de borst aan het geven was, in 1940 van haar tien maanden oude (buitenechtelijke) baby werd gescheiden. Na drie jaar wist ze te ontsnappen, maar het zou nog 55 jaar duren eer ze haar zoon zou terugzien.Waar Mullan, een PPR-achtige katholiek, de oorzaak zoekt in een bizarre interpretatie van het begrip zonde en het bestaan van een veredelde theocratie in Ierland, daar is Humphries een stuk kritischer over het conservatisme binnen het Roomse geloof, vooral waar het gaat om seksuele voorlichting en voorbehoedsmiddelen. Vanuit de kerk zelf is wisselend gereageerd op alle onthullingen. Het Vaticaan noemde de beschuldigingen leugenachtig, maar verschillende aartsbisschoppen, zoals die van Glasgow, hebben het onrecht toegegeven. De Ierse regering heeft indertijd een onderzoek gelast, maar daar is tot op heden weinig meer van vernomen.

Anita