Ik ben Anita van Vlimmeren...op dit moment
56 jaar oud gescheiden moeder van 4 kinderen van 32 en 30 en 28 en 18..en 2 mooie kleinzoons.
Mijn hele leven heb ik al last van bronchitis...iedere winter veel hoesten dus daarnaast ook allergisch voor diverse planten en dieren...vanaf september 2014 liep ik al met flinke hoest en benauwdheids klachten hiervoor had ik in oktober al een antibiotica kuur gehad...hierna was er een lichte verbetering met hoesten...alleen had ik al maanden het idee dat ik niet goed kon doorhoesten...alsof er iets op mijn borst zat wat maar niet wegging..ook werd ik af en toe flink benauwd en kon eigenlijk steeds minder...omdat de bronchitis inde familie zat en mijn vader vroeger ook wel vaak hoestte en ziek was..bleef ik doorlopen..heel eigenwijs natuurlijk...want eigenlijk had ik allang weer naar mijn huisarts moeten gaan...dat had de huisarts ook gezegd..als het niet over ging dat ik terug moest komen...
Maar ja zo gingen de maanden verder...
tot ik op
vrijdag 9 januari in de avond rond 9 uur thuis duizelig werd en flauwviel...mijn vriend Ed belde direct 112 en er kwam een ambulance en ik ging met spoed flink aan de zuurstof naar de eerste hulp in het ziekenhuis...
Al daar aangekomen kreeg ik allerlei onderzoeken e.d...daar kwam al snel uit de volgende dag dat mijn longen helemaal vol zaten met embolieën...en dat er waarschijnlijk ook een ruiterembolie in mijn longen zat...foute boel
dus...gelijk aan de zuurstof en bloedverdunners en heel rustig aan doen...ik lag dus nog steeds op de observatie want er was nergens anders plek alleen beneden
en langzaam ging ik me wat beter voelen...tot zondagavond..ik ging op de po stoel zitten en mijn infuus schoot los er kwam gelijk veel bloed uit...het was een ravage..heel het bed onder het bloed.
Ik voelde mezelf misselijk en duizelig en belde snel de zuster..want ik had het alweer vreselijk benauwd...ook voelde ik een soort kramperige felle pijn bij mijn hart
Wel was ik geestelijk heel helder en kon alles horen wat er door de verpleging gezegd werd..iedere handeling die ze uitvoerden...ik had al snel door dat het foute boel was..ik werd naar de O.K gebracht...zag in een flits mijn kinderen voorbijkomen...vriend en broer..geschrokken kijken op de gang...in de O.K aangekomen kwam er nog meer personeel bij en de longarts Dr Gerritssen en een soort O.K arts die de leiding nam, een vriendelijke wat kalende man waarvan ik geen naam weet.
Ik hoorde ze allemaal praten met
elkaar over de handelingen die gedaan werden...
ondertussen ging de pijn op mijn borst gewoon door en werd heftiger en ik voelde echt mijn einde naderen...ik dacht nu dit is het dan.... het einde.....ik ga dood want dit houdt mijn hart niet lang meer uit...ik lag in mezelf zachtjes te bidden en was niet heel bang maar meer nieuwsgierig naar wat er zou gaan gebeuren..als ik dood zou gaan...
Tot ik de dokter die de leiding had hoorde zeggen...mevrouw dat is het enige wat ik nog kan doen...een trombolyse...daarna legde hij een infuus aan in mijn lies waarin hij heel veel bloedverdunnende medicatie in een keer naar binnen bracht...toen voelde ik dat de kramp langzaam wegtrok..iedereen zag dat er weer kleur op mijn gezicht kwam, en dat zeiden ze ook...kijk ze knapt weer helemaal op..en ja hoor
Ik ging gelukkig niet dood maar was net op tijd gered....
Dank u wel Here God.. bad ik in mezelf en dankjewel kundige dokters van het ziekenhuis!
Ik kreeg nog een toegift om door te mogen leven...en was heel gelukkig daarmee..en de dokters natuurlijk ook.
Er werd gesproken over een unieke genezing want de meeste mensen zouden dit niet hebben overleefd, maar ik gelukkig..dankzij God wel...
