Het kerststalletje

In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw waren mijn ouders jong, ze woonden beiden in Brabant, en kwamen ook alletwee uit een katholiek gezin.
Dat van mijn moeder was een heel streng gezin, ze woonden in een doorsnee straat in het centrum van Breda met 7 kinderen, een niet al te groot huis met een achterplaatsje.

Als ze buiten speelde en er kwamen jongens in de buurt, dan moest ze direct binnen komen, want dat kon natuurlijk niet....stel je voor...
Maandverband kenden ze toen nog niet, ze kregen een soort doeken die na gebruik in een emmer gingen en werden uitgewassen.

Ook een douche hadden ze nog niet in die tijd, eenmaal in de week gingen ze naar het badhuis of in een teil om zich helemaal te wassen.
Ze zaten des zondags trouw in de kerk met het hele gezin met 7 kinderen.
Als het s 'nachts onweerde moest iedereen uit bed komen en werd de trommel met belangrijke papieren op tafel gezet, zodat ze konden vluchten zodra er iets gebeurde......Geen wonder dat mijn moeder doodsbang was voor onweer!

Bij haar latere werk op de klokkenberg heeft ze zelfs een keer een vuurbal naar binnen zien komen in een ziekenzaal en er ook weer uit..dus dat versterkte het allemaal nog een beetje..doodeng vond ze het als het onweerde en was dan ook heel erg onrustig.

Het gezin waar mijn vader uit kwam woonde in Zegge, een klein dorpje onder de rook van Roosendaal.
Het was een klein boerderijtje en omdat zijn moeder vroeg overleed moest mijn vader als oudste kind al snel meehelpen in de huishouding en op het land.

Hij had een halfbroer en een halfzus, want hij was geboren uit een korte relatie van zijn moeder met een man op de kermis, tot zijn 5de was hij alleen met zijn moeder, daarna trouwde ze met een weduwnaar: Piet, het was een hele lieve man, die nieuwe vader.

Deze vader had hem aangenomen als zijn kind, en hij kreeg dan ook de achternaam van zijn stiefvader, waar hij overigens een hele goede relatie mee had ook in latere jaren.

Ze woonden naast een mastbos en daar werd dan ook heel veel gespeeld..en ook gejaagd op konijnen en allerlei ander dieren zoals otters en marters e.d.

Ook het gezin van mijn vader ging iedere zondag naar de katholieke kerk op het dorp, en als ze daarvan terug kwamen dronken ze een biertje in het café dat naast de kerk lag, dat was zo de gewoonte in het dorp Zegge.
De opvoeding van mijn vader was dus stukken vrijer, dan die van mijn moeder...dat kun je wel zeggen...

Mijn vader kwam later in het sanatorium te liggen vanwege longproblemen alwaar mijn moeder werkte, en zo leerden ze elkaar kennen en  trouwden na enkele jaren.
Omdat mijn vader op werf de Noord werkte in Alblasserdam, verhuisden ze daar naar toe.
Mijn moeder had in het begin heel veel heimwee en ieder weekend gingen ze dan ook even terug naar Brabant...naar Breda waar haar zus woonde.
Mijn broertje achterop de brommer bij mijn moeder, en ikzelf achterop de brommer bij mijn vader.

Zoals het een goed katholiek gezin betaamde vierden ze uitgebreid kerstfeest, naar de nachtmis en eten met heel de familie bij thuiskomst daarvan.
Heel vaak bij mijn tante Willy in Breda, de zus van mijn moeder, en haar man Paul.. die 4 kinderen hadden en nog in het ouderlijke huis woonden.

Maar in latere jaren vierden we ook wel kerst thuis in Alblasserdam.
Altijd werd er dan een kerststal gezet, een stalletje vaak zelfgemaakt met een soort gipsen beeldjes van de herders en koningen en van Jozef en Maria en natuurlijk van het kindje Jezus.
Het een en ander werd aangekleed met takken en mos en stro, en lichtjes eromheen... een prachtig geheel.

Als kind vonden wij dat natuurlijk geweldig, en verheugden ons er al op als alle spullen weer naar boven werden gehaald voor het jaarlijkse schouwspel met de feestdagen.

Mijn vader had een heel oud stalletjes met dikke takken erop gespijkerd en wat verf hier en daar.
Het was nog van zijn vader geweest, dus waarschijnlijk al heel oud, en ieder jaar werd het weer gebruikt...echt een erfstuk dus..

Mijn vader was er dan ook heel trots op dat hij het mocht hebben.
Er hing een prachtige engel aan met een bordje met de woorden erop : Gloria in Excelsis Deo.
Het kindje lag in een soort houten kribje en er waren veel schapen een hondje en een os en een ezel.
Ook waren er herders en natuurlijk 3 koningen waarvan eentje een donkere huidskleur had.

Jaar in jaar uit... kwam het kerststalletje met de kerst, op een tafeltje te staan en mijn broer en ikzelf groeiden daar mee op, tot we het huis uitgingen, en onze eigen kerstfeesten vierden.

Jaren later gingen mijn ouders verhuizen naar een ander huis en er hielpen diverse vrienden van hen mee, en door een of andere domme fout werd het kerststalletje per ongeluk weggedaan.
Toen mijn vader die kerst het stalletje wilde neerzetten, kwam hij erachter dat het er niet meer was!
Dat vond hij verschrikkelijk, maar er was helaas niet veel meer aan te doen...gedane zaken nemen geen keer.
Hij kocht een ander nieuw kerststalletje, maar ieder jaar spraken we toch weer over het oude stalletje waar we zoveel mooie herinneringen aan hadden bewaard.

Enkele jaren geleden is mijn vader overleden en dit afgelopen jaar september ook mijn moeder.
Daardoor ga je als kind weer denken aan vroegere tijden en dagen en al die dingen die nooit meer terug komen.
En dat kerststalletje was daar een onderdeel van ,een heel klein stukje uit mijn mooie katholieke jeugd.

Daarom ben ik eens gaan zoeken naar een oud kerststalletje op marktplaats wat leek op dat vroegere kerststalletje en uiteindelijk heb ik dat gevonden....natuurlijk in Brabant.

Dit jaar staat er bij mij in huis een kerststalletje zoals uit vroegere tijden, met dezelfde dieren, herders en koningen en Jozef en Maria en het kindje Jezus in de kribbe als een eerbetoon aan mijn beide ouders die niet meer op deze wereld zijn, maar er in mijn gedachten toch bij zullen zijn!

Iedere keer als ik dan naar dat kerststalletje kijk zal ik me het oude kerststalletje herinneren, en de liefde en warmte en de heerlijke jeugd die mijn ouders mij destijds gegeven hebben herdenken!

Anita.

Vanmiddag hebben we mijn moeder begraven..het was een mooie dienst zoals zij het gewenst zou hebben,Rust in Vrede... lieve moeder en oma..we zullen nog vaak aan je denken en de mooie herinneringen koesteren in ons hart...


Mijn moeder...

Mijn moeder was een kind geboren in 1937...de crisisjaren nog net voor de tweede wereldoorlog.
Ze kwam uit een gezin met 7 kinderen, 4 meisjes en 3 jongens.
Ze woonden in de Beekstraat 57 te Breda, een wijk vlakbij het drukke centrum van Breda.
Daar groeide zij op in een Rooms katholiek gezin en ging op school bij de nonnen.
Haar jeugd was streng religieus, maar toch heerste er wel een gezellige en hartelijke sfeer in huis
en had zij een gelukkige jeugd daar in dat Brabantse land.

Dat haar moeder overleed toen zij pas 19 was, was een van de eerste dieptepunten in haar leven.
Daarna wilde ze heel graag non worden, maar besloot toch maar om als huishoudelijke hulp op de klokkenberg te gaan werken waar ze uiteindelijk mijn vader Jan tegenkwam.
Ze scheelden ruim 12 jaar in leeftijd en dat vonden haar ouders toch eigenlijk wel heel moeilijk.
Uiteindelijk kwam alles gelukkig nog goed met de hulp van de pastoor van Zegge.
Ze trouwden op 23 april 1959 te Breda en gingen wonen in het kleine dorpje Alblasserdam
waar mijn vader lasser was op werf de Noord.
Mijn moeder had thuis nooit iets huishoudelijks hoeven doen,mijn vader moest haar alles leren, gelukkig had hij een ruime ervaring omdat ook zijn moeder al jong was overleden en hij de oudste was in het gezin, zodat hij de rechterhand van zijn vader was geworden.
In dat allereerste begin had mijn moeder,heel veel heimwee naar de drukke stad Breda
en naar haar grote familie.
Ieder weekend gingen ze dus naar Brabant op de brommer,en logeerden dan bij haar zus Willy die inmiddels ook getrouwd was met een neef van mijn vader, en in het ouderlijk huis woonde met zus Annie, broer Koos en vader van Berkom.

Na ongeveer een jaar werd hun eerste kind een dochter...Anita geboren.... dat was ik dus,
al snel volgde na 2 jaar een zoon, mijn broer Peter.
Inmiddels had mijn moeder al heel veel mensen leren kennen,
en voelde ze zich al wat meer thuis in het kleine dorpje Alblasserdam.
Ze ging op het katholieke kerkkoor en stortte zich op het koken en hield regelmatig tupperware parties,ze was altijd vrolijk en liep dikwijls in huis te zingen,soms zelfs in het latijns.
Ze was een lieve, zorgzame, hartelijkemoeder die altijd voor ons klaar stond en erg voor ons opkwam,als mijn vader, wel eens te streng was geweest naar haar inzicht.
Ze las veel streekromans en in de avonden werd er steevast een potje gejokerd met vrienden.
In mijn herinnering werden er in die tijd.... sloten met koffie gedronken met diverse vriendinnen,
en kleedjes met bloemen borduren was voor haar favoriete bezigheid.

Iedere week gingen er brieven de deur uit naar haar broers en zussen en regelmatig gingen wij op familiebezoek of kwam er familie bij ons logeren.
Als we bij haar lievelings- broer Theo logeerden,stond er altijd een uitgebreide rijsttafel klaar want hij was getrouwd met een lieve Indische vrouw, Jeane die ons altijd volstoptte met lekkere hapjes.
Dat waren heerlijke weekenden vol hartelijkheid en gezelligheid samen met de familie.
Elke zomer logeerden we 2 weken bij mijn opa van vaders kant,die naast een mastbos woonde.
Dan ging mijn moeder Peton Place kijken bij mijn tante Nelleke, omdat mijn opa geen tv had en ze toch absoluut geen aflevering, van die destijds populaire serie wilde missen.

Inmiddels was mijn vader afgekeurd en kwam thuis te zitten, en om het financieel wat beter te krijgen ging mijn moeder werken bij een gezin met 11 kinderen en later bij een slager en zijn vrouw.
Dat werk deed ze met veel plezier want poetsen in huis was een van haar grootste hobby's.
Zo ging het leven verder, en ze werd oma van 4 kleinkinderen, Susanne, Nico, Marijke en Janneke.
Daar was ze heel gelukkig mee en ze verwende haar kleinkinderen dan ook zoveel mogelijk!

Toen ze op latere leeftijd haar heup brak, hield ze daar heel veel klachten aan over.
Ze werd eigenlijk nooit meer de oude Lenie en vooral lopen ging steeds moeizamer.
Ook geestelijk werd ze minder alert en was ze af en toe behoorlijk in de war.
Haar man was altijd de sterke rots in haar leven,ze steunde dan ook heel erg op hem,
helaas ging ook zijn gezondheid steeds meer achteruit.
Uiteindelijk stierf mijn lieve vader.... een week voor hun 50 jarige bruiloftsdag.
Dit was weer een groot dieptepunt in haar leven, waar ze eigenlijk niet meer overheen kwam.
Na de dood van mijn vader, die altijd het anker in haar leven was geweest,
ging het langzaam steeds slechter met mijn moeder.
Ze kreeg vasculaire dementie en veel last van haar darmen en ging hollend achteruit.
Mijn broer Peter die ook mijn vader jaren had verzorgd,verzorgde haar zo goed als hij kon,
maar uiteindelijk ging het niet meer thuis,het was allemaal te moeilijk geworden,
en ze kwam terecht op een kamer in het verzorgingstehuis de Alblashof.
Langzaam zagen we haar uit dit leven wegglijden,ze kon niet meer lopen, werd incontinent.
Maanden van zware depressies volgden,veel verdriet,ze snapte er allemaal niet veel meer van.

Gelukkig knapte ze door de goede zorgen van het vriendelijke personeel
van de Alblashof en het dagelijkse bezoek van mijn broer Peter
weer een beetje op, maar de oude Lenie werd zij niet meer....
Voor ons leek het alsof ze de moed om te leven had opgegeven zo langzamerhand.
Uiteindelijk werd ze in augustus 2013 behoorlijk ziek, terwijl ook haar lievelingsbroer Theo in
diezelfde maand een flinke beroerte kreeg.
Dit leidde tot hun beider dood op dezelfde dag 2 september 2013....alsof ze het met elkaar hadden afgesproken, zo sterk bleek hun band te zijn dat hij zelfs de dood overwon!
Hun hele leven hadden zij beiden al zo´n sterke band gehad...Theo en Lenie..
hun hele leven was het al... 2 zielen 1 gedachte...tot in de dood toe..
Wij zijn dankbaar voor alle mooie jaren, die we samen met haar hebben mogen beleven.
Alle liefde en hartelijkheid die zij ons, en iedereen om haar heen heeft gegeven.
Al die mooie jaren en dierbare herinneringen samen met haar gezin en familie, en boven alles
ook met haar broer Theo en haar zus Willy die haar zo lief waren.

Wij geloven dat ze nu samen zijn, bij hun Hemelse Vader die hen door dit leven heeft geleid.
De God en Vader waar zij beiden in geloofden,
die van kindsbeen af hun levens in Zijn handen heeft gehouden.
Rust in Vrede Lieve Lenie en Lieve Theo, wij zullen jullie liefde aan ons gegeven
voor altijd in ons hart bewaren.

 

Anita

De zomers van vroegere jaren...

Het is weer zomer in ons kikkerlandje, de zon schijnt en de vogeltjes fluiten, we barbecueën en nemen een duik in het zwembad.
We eten salades en drinken koude drankjes met ijsblokjes erin, en we luieren op balkon of in de tuin met of zonder boek.

Dikwijls als het weer gaat zomeren moet ik terugdenken aan vroegere tijden, toen ik nog fris en fruitig was..voor mijn twintigste.

Wat waren dat vaak leuke dagen, met een hele groep jongeren in het zwembad. en maar lekker gestoord doen de hele lange dag.

Je haar verven in  de meest vreemde kleuren, en patchouli parfum kopen.
In de voorstraat in Dordrecht had je een zaakje waar je de meest vreemde vloeitjes kon kopen in alle kleuren van de regenboog.
Lekker snuffelen in allerhande platenzaken zoals Simpele Fons.
Spijkerbroeken met wijde pijpen of juist heel strak.
Lange jurken in fluweel, linten in je lange haar of vlechten.

En dan achter bij de Tjalk,de plaatselijke jongerentent, gewoon in het weiland.... een beetje hangen en roken.
Slap ouwehoeren over de meest vreemde onderwerpen, je eigen Nederwiet teelt oftewel Cannabis Sativa in een luciferdoosje bewonderen.

En mijn moeder maar vragen waar die mooie plantjes gebleven waren?
Jaaaaaaaaaaa dat was moeilijk om uit te leggen?

Dat ik die aan het oproken was en dat daar nou die vreemde lucht op mijn kamertje vandaan kwam, dat ging ik haar natuurlijk niet vertellen!
En dat ik daar die vreselijke hysterische lachbuien van kreeg, heb ik dus ook maar voor mijzelf gehouden..

Een keertje had ik speed geprobeerd maar toen ik pas na....3 dagen  weer kon slapen, ben ik daar maar ver vandaan gebleven!

Sommige mensen om mij heen namen ook LSD maar als ik dan zag hoe vreemd ze daarna gingen doen,leek het mij maar verstandiger om dat maar niet te gebruiken.
Natuurlijk heb ik daardoor de meest prachtige psychedelische beelden gemist... maar ja je kunt niet alles hebben..toch!

We sjokten naar concerten overal en nergens en heel vaak gingen de grote waterpijpen mee en zaten we in een enorme kring te roken.
De feesten bij Els en Jan van Horssen in de tuin waren ook onvergetelijk.

Of met een hele groep naar Pinkpop en dan in de nacht ervoor lekker over straat zwieren, en veel herrie maken, en de volgende dag spacecake eten en bier drinken in plaats van een degelijk ontbijtje nuttigen.

In die dagen kwamen de Police, de Dire straits en de Rolling Stones nog op Pink pop, en volgens mij scheen altijd de zon....

Ook ben ik met Karel en Ed een keer naar Amsterdam geweest, om de in die tijd uiterst beroemde stripboeken van de Freakbrothers te kopen.

Natuurlijk moesten we op de Dam even de hippies uithangen, en prompt werden we opgepakt en meegenomen naar het overbekende bureau van Baantjer in de Warmoestraat.

Gelukkig mochten we na een korte tijd weer weg, helaas zonder de zojuist gekochte versnaperingen!!

Met hen beiden ben ik ook nog eens een keertje in de nacht naar Rotterdam geweest met Afghaanse jas en op klompen!!!!!

Allerlei tentjes afgestruind die gewoon open waren,
en waar je de meest bizarre mensen tegenkwam.
Die klompen liepen na enkele uren voor geen meter meer,en toen het ochtend werd ben ik maar op mijn blote voeten gaan lopen, wat er natuurlijk helemaal niet uit zag!

Dat waren echt gezellige tijden en helaas die zijn ook weer voorbijgegaan.
Zoals alles in je leven langzaam voorbijglijdt, en iedere periode wel zijn eigen leuke dingen heeft!
Tegenwoordig zijn mensen vaak zo gejaagd en dat was er in die tijd niet bij..je was gewoon heel relaxt, wat natuurlijk ook wel dikwijls door de neder weed en buitenlandse hasj kwam.
Maar ook zonder dat...waren de mensen naar mijn idee minder gestrest als tegenwoordig..dus misschien moeten we  terug naar de Flower Power.

Of ben ik nu gewoon een bijna bejaarde hippie die droomt over vroeger!!!

:) ;)


Anita

Boeken...wie kent ze niet...

Wie schrijft die blijft was een uitspraak van mijn vader..die hij regelmatig gebruikte.

Die uitspraak van hem is mij altijd bijgebleven..nu schrijf ik op mijn eigen blog, 

maar eigenlijk schrijf ik al van toen ik nog een kind was van 7 of 8..

zelfs toen al was ik gek op het schrijven van een ellenlang opstel.

Als jong kind in de zestiger jaren had ik zo'n mooi ouderwets leeslampje, wat jullie vast nog wel kennen.

En daar las ik dan stiekem bij tot heel laat in de avond soms..

Tot mijn vader soms onverwacht eraan kwam, dan deed ik gauw het licht uit en hield me slapend.

Helaas voelde hij dan aan het lampje wat natuurlijk loei heet was, en was ik weer eens een keertje betrapt met lezen en kreeg op mijn kop..maar dat maakte niets uit, want ook met een zaklamp onder de dekens kun je goed lezen, vandaar dat ik nu dus ook een bril draag...

Later had ik de fabelachtige droom om schrijfster te worden, ooit op mijn veertiende of zoiets,ben ik eens begonnen aan een boek over katten die van alles meemaakten, in de stijl van waterschapsheuvel maar na 35 bladzijden....heb ik de geschreven bladen weer weggegooid, het was toch niet echt wat ik bedoelde!

Ook gedichten heb ik heel veel geschreven, sommige zijn ook gepubliceerd in een jeugdkrantje 

waarvan ik vroeger meehielp met de lay-out... sommige gedichten heb ik nog altijd bewaard,

anderen versnipperd.

Eigenlijk kwam het schrijven nooit echt uit de verf of gunde ik mezelf er gewoon niet de tijd voor.

Ik was altijd bezig met 1001 andere dingen in het leven, zoals mijn drukke gezin met 4 kinderen,

en een grote tuin met veel bijzondere planten om bij te houden.

Daarnaast met allerlei jeugdwerk en taken op school als: 

Leesmoeder - zwemmoeder - overblijfmoeder - handwerkmoeder - biebmoeder enz.

Handwerken was en is een grote hobby en dan las ik natuurlijk ook nog veel boeken van andere schrijvers.

Van huis uit ben ik een gewoon een echte boekenwurm en dat is me ook wel met de paplepel ingegoten.

Mijn vader die arme man...kocht zichzelf werkelijk arm aan boeken, en las ook heel veel en

dat werkt natuurlijk aanstekelijk op je kinderen, zodat zij dat vaak vanzelfsprekend ook gaan doen.

Hij had ook verschillende boekenrekken in huis en toch altijd weer te weinig plaats voor de nieuwe boeken die er regelmatig bijkwamen, en dit herken ik ook bij mezelf.....precies hetzelfde verschijnsel....

Ik koop dus ook duidelijk net als mijn vader destijds.... te veel boeken!!!!

Ook ik verzamel al van mijn vroege jeugd af boeken en heb er inmiddels een paar duizend .

Iedere boekenzaak in deze omgeving kent mijn verschijning!

Op mijn 8^ste  ben ik lid geworden van de openbare bibliotheek, die toen nog onder in het gemeentehuis van Alblasserdam was...met een voor velen vast nog wel een ....herkenbare oudere  vrouw met knot die de boeken uitleende..

Ik las echt van alles en nog wat, was overal en nergens in geinterreseerd en vreselijk leergierig.

Op school vond ik het vreselijk als er leesbeurten werden gegeven in de klas, en je moest luisteren 

naar een kind wat nog niet zo goed kon lezen... want dat duurde voor mijn gevoel eindeloos lang!

Juist die kinderen kregen heel vaak een beurt, en inmiddels had ik het boek dan al 3 x uitgelezen.

In later jaren ging ik samen met mijn vader naar de Slegte in Rotterdam, om daar lekker

op boekenjacht te gaan, dan kwamen we altijd met een volle tas ramsj terug.

En natuurlijk waren we lid van ECI en bestelden we  regelmatig boeken,via de post

met korting..het was altijd weer smullen als er een nieuwe catalogus uitkwam.

Ook kocht ik vaak boeken op rommelmarkten en dan vond je soms de mooiste exemplaren die nergens meer verkrijgbaar waren, een eerste druk of een boek met een speciale omslag.

Uiteraard las ik ook de nieuwste literatuur zoals Jan Wolkers ,Remco Campert en Maarten t´ Hart.

Om er maar eens enkele te noemen.....want je moest natuurlijk wel op de hoogte blijven!

Vele thrillers heb ik ook gelezen, voornamelijk Agatha Christie over Poirot, Miss Marple Tommy en Tuppence maar ook diverse anderen, uit verschillende landen.

Mijn 4 kinderen hebben weer diezelfde paplepel gekregen die ik ook had gehad, en zijn met boeken grootgebracht, iedere verjaardag, met sinterklaas en diverse andere momenten kregen zij als cadeau een boek, en vanaf hun tweede jaar een abonnement op dezelfde bibliotheek.

Iedere week gingen we 6 boeken lenen, daarnaast was er ook nog de schoolbieb, en de stripboeken van diverse overbekende helden zoals Suske en Wiske en Sjors en Sjimmie e.d.

Helaas zijn het niet allemaal fervente lezers geworden, maar ja, je kunt niet alles hebben!!!!!

Het zal jullie dan ook niet verwonderlijk in de oren klinken dat ik zelfs  later ging werken in...

je raadt het al...een boekenwinkel!

Als ik bij mensen voor het eerst in huis kom, kijk ik ook altijd wat er in hun boekenkast staat.

En als ze geen boekenkast hebben...dan heb ik de neiging om hard gillend weg te lopen...hellup..

Tegenwoordig heb je de E-readers, waarvan ik er ook eentje op mijn mobiel heb zitten.

Het leest best wel prettig, zeker op vakantie..als je geen zware boeken mee hoeft te zeulen en toch

wel zo'n duizend boeken bij je hebt op die reader.

Het is voor de vakanties een geweldige uitvinding, dat wel maar toch....maar toch...

Geef mij toch maar de geur van een echt pas uitgekomen nieuw boek..

Die overheerlijke geur van het nieuwe het onbekende niet weten wat er in staat,

en dan langzaam beginnen op de eerste pagina, opeens in het verhaal komen

en je gelukkig te voelen bij het weten van de vele pagina's vol met spanning die je nog te gaan hebt,

niets is te vergelijken met dat intense geluksgevoel!

Niets is heerlijker dan een boek met een nog onbekende bestemming...met een nog nieuw verhaal.

Lang leve het boek....

Anita

Hallo lieve mensen die dit lezen...

Op dit blog zet ik al mijn stukjes over allerlei dingen...

Ik ben een moeder van 4 kinderen, gescheiden en heb ook een kleinkind een jongetje.
Handwerken is mijn grote passie en soms stukjes schrijven..
Verder houd ik van muziek en films en oude tv series en poezen.
Ook ben ik gek op serviesgoed en dat spaar ik dan ook.
Daarnaast lees ik veel... van thrillers tot biografieën en alles daartussenin.
Tot een jaar geleden heb ik 3 dagen per week gewerkt op kantoor, maar nu helaas niet meer.
Regelmatig pas ik op mijn kleinzoon, en ook zit ik op een haakclubje.


groetjes Anita

In Memoriam voor.... Marina van der Rijk              november 2012

Lieve Marina

Ik weet nog toen jij geboren bent dat je vernoemd werd naar dit liedje van Rocco Granata..dat was in oktober 1961,nu ben je sinds enkele dagen geleden overleden..het is niet voor te stellen zo jong nog.
Pas 51 jaar..

Mijn ouders hebben vroeger bij jouw ouders ingewoond in 1959, de eerste 6 weken van hun huwelijk, omdat ze nog niet in hun nieuwe huis konden...je broer Jan werd toen geboren,je had al een zus Jannie een zus Dini en een broer Theo( later Thea)
Mijn moeder heeft nog voor kraamverpleegster gespeeld bij de geboorte van Jan (1959) de jaren daarna kwamen je broer Frans ( 1960) en jijzelf( 1961) nog bij jullie gezin zodat er uiteindelijk 6 kinderen waren.

Inmiddels waren ook ikzelf (1960) en mijn broer Peter( 1962) geboren en vertoefden wij regelmatig bij jullie en ook jullie bij ons, vele leuke vakanties,verjaardagen en we haalden veel ondeugende streken uit zoals midden in de nacht van een grote kast afspringen, totdat mijn vader woest uit zijn bed kwam om ons te bestraffen.
Het waren zonnige zomers met veel pret, gezellig samenzijn met zijn allen.

Samen speelden we vaak gitaar en zongen daar liedjes bij, dat was jouw favoriete hobby.
Zo groeiden we op en later verloren we elkaar uit het oog, hoorden we soms nog alleen maar wat via onze ouders, jij maakte een hitje met "Annie hou jij mijn tassie even vast "en trouwde later en kreeg een dochter.

In de jaren daarna ging het niet altijd even goed met je, zoals dat in elk leven wel voorkomt, maar toch krabbelde je steeds weer op..tot nu je er niet meer bent...helaas.

Marina in mijn gedachten ben jij een stukje zon in mijn jeugdjaren, ik hoop dat je nu bent op een betere plek dan deze aarde vol met teleurstellingen, maar soms ook wel met kleine sprankjes hoop waarvan jij er eentje was tijdens je leven..ik zal nog vaak aan je denken....... Lieve Marina rust in vrede!

Anita

Rocco Granata - MARINA

www.youtube.com

MARINA Rocco Granata - 1959 Mi sono innamorato di Marina una ragazza mora ma carina ma lei non vuol saperne del mio amore cosa faro' per conquistarle il cuor...

 Muziekwinkeltje  Maart 2013

Heel wat jaren geleden was ik werkzaam in de enige cd winkel die ons dorp toen rijk was..van Erik van Breda op het Makado.

Steeds als ik weer oude nummers hoor van vroeger moet ik daar aan terugdenken.
Het was een leuke tijd en ik heb er met veel plezier gewerkt, elke week de top 40
(die had je toen nog)..regelmatig kwam er iemand een bakkie koffie drinken of luisteren naar een nieuwe cd.

Veel mensen liepen zomaar binnen om even te snuffelen in de bakken vol met cd's en dvd's..een gezellig muziekje op de achtergrond,even een kletspraatje maken,een cadeautje voor een verjaardag of muziek uitzoeken voor een bruiloft.

Ook kwamen er mensen van de andere kant van het land om bij Erik een bepaalde cd te kopen..of te bestellen..Internet had nog niet zoveel klanten toen,en bol.com was nog in de maak..

Iedere week kwamen er allerlei nieuwe dingen binnen en moest ik die prijzen en opruimen of mensen bellen voor hun bestellingen.

Ook in Dordrecht waar Erik een tweede zaak had heb ik nog een tijdje gewerkt.
Dat was een totaal ander winkelcentrum dan het makado en je verkocht daar vaak weer heel andere cd's en dvd's..je had er heel andere klanten dan in Alblasserdam.
Maar dat was nu juist het leukste kantje van het runnen van zo'n winkel.

Het was een hele leuke tijd die nooit meer terugkomt zoals zoveel dingen in het leven eens voorbijgaan en niet meer terugkomen.

Later heb ik weer totaal ander werk gedaan..met andere mensen, ook heel leuk..maar toch lag mijn hart wel een beetje bij dat kleine winkeltje in ons dorp.

En ik moet er dan ook nog vaak aan terugdenken als ik muziek hoor uit die tijd.

Anita.

Diplomauitreiking in Rotterdam

3 jul 2010, 21:21
Enkele weken geleden is mijn tweede dochter Marijke geslaagd voor haar eindexamen docent kunstzinnige vorming aan de Willem de Kooning academie te Rotterdam.

De diploma-uitreiking zou volgen op vrijdag 2 juli 2010 in de middag om 2 uur in het theater van de openbare Bibliotheek te Rotterdam.

Samen met mijn oudste dochter Susan en haar 6 maanden oude zoontje Avner zou ik daar naar toe gaan.

We wilden met de auto naar de Kralinge zoom en vandaar verder met de Metro naar blaak. .vanwaar het 5 minuten lopen is naar de Bibliotheek...

Inmiddels was de temperatuur opgelopen tot zo,n 35 graden, en we zaten plakkend en klevend in de auto, ondanks de open ramen.

Avner zat in het autostoeltje en werd roder en roder.. een tomaat was er niets bij...het arme jochie...

Het zweet liep met druppeltjes van zijn kleine bolletje en toch zat hij nog steeds vrolijk te lachen...

Ik had een route uitgeprint, maar natuurlijk reden we verkeerd.. maar na enige tijd kwamen we dan toch bij de Kralingse Zoom aangereden.

De auto geparkeerd en op naar de Metro, nog even geklunsd met het opladen van de chipkaarten, maar uiteindelijk stonden we te wachten op de goede Metro...althans dat dachten we...

Helaas stapten we in de metro de verkeerde kant op.
Na 3 haltes kwam ik erachter dat we de andere kant op moesten dus snel uitgestapt..en weer opgestapt aan de andere kant de goede richting op.

PPPffftttt dat was dus weer een echte Anita Act..

In mijn hele leven heb ik al een richtingsgevoel van niets gehad en zelfs op mijn 50ste presteer ik het nog om in de verkeerde metro te stappen....

Ongelofelijk wat stom..

Uiteindelijk kwamen we 10 minuten te laat bij het theater maar nog net op tijd om te zien hoe Marijke haar diploma kreeg overhandigd met een witte roos.

De hele diploma-uitreiking stelde niet veel voor...maar we waren gekomen voor Marijke en dat werd gelukkig wel gewaardeerd.


Avner was nog steeds heel lief en gaf geen kik.

Hij was een beetje afgekoeld en zat met een minder rood hoofd met zijn ritselboekje te spelen..

Ondanks de smorende warmte bleef hij lachen naar iedereen die in zijn blikveld kwam.

Na een drankje en een kletspraatje zijn we snel weer huiswaarts gegaan om de voetbalwedstrijd te bekijken van Nederland tegen Brazilië.

Met zijn allen op de bank ....

Nico,Marijke,Janneke,Nanne en ikzelf geïnstalleerd met bier en pinda's keken we naar de mooie wedstrijd waarin Nederland een geweldige overwinning behaalde en zo doorging naar de halve finale van het wereldkampioenschap voetbal.


Susanne was naar huis gegaan want voor Avner was het inmiddels tijd geworden om te slapen,
dat kleine mannetje, was nog iets te jong om nu al van voetbalwedstrijden te genieten..

Dat komt vast later nog wel..net als diploma-uitreikingen

Anita

The Magdalene Laundry

19 jan 2010, 21:37
Enkele jaren geleden kocht ik de tweede cd Heartstrings and loose ends van Leoni Jansen waarop het nummer staat van de Magdalene Laundry.

Prachtig nummer ....schitterend vertolkt... dit trof mij diep in mijn hart, omdat het heel mooi gezongen wordt maar ook vanwege de tekst over de geschiedenis van deze Ierse wasserijen, waarin zoveel onrecht is gebeurd zoals te lezen is in het onderstaande stuk.

Zelf ben ik katholiek opgevoed in een gelukkig en harmonieus gezin, met heerlijke herinneringen aan het katholieke sfeertje en dat er ook een andere kant aan katholiek zijn kon zitten heb ik vroeger nooit geweten...vreselijk en heel triest voor deze vrouwen en meisjes..ook wel genaamd de Maggies..

Er is een film over gemaakt met de gelijknamige titel die ik ook gezien heb, heel indrukwekkend...

Het nummer is ook wel te beluisteren op You tube.. helaas... niet de versie van Leoni.


The magdalene laundry

door Leoni Jansen

For seventeen years I`ve been
scrubbing this washboard
Ever since the fellas started in after me
My mother poor soul didn`t know what to do
The Canon said " Child there`s a place for you"
Now I`m serving my time at the Magdalen Laundry
I`m towing the line at the Magdalen Laundry

There`s girls from the country,girls from the town
Their bony white elbows going up and down
The reverend mother as she glides through the place
A tight little smile on the side of her face
She`s running the show at the Magdalen Laundry
She`s got nowhere to go but the Magdalen Laundry

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

I`m washing altar linen and cassocks and stoles
I`m scrubbing long johns for these holy joes
We know where they`ve been when
they`re not saving souls
What the red wine split what the
smooth hand poured
We`re squeezing it out at the Magdalen Laundry
We`re scrubbing it out at the Magdalen Laundry

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

Sunday afternoon when the Lord`s at rest
It`s off to the prom watch the waves roll by
We`re chewing on our toffees hear
the seagulls squawk
There go the maggies the children talk
Through our faces they stare at
the Magdalen Laundry
In our eyes see the glare of the Magdalen Laundry

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain

Oh Lord won`t you let me
Don`t you let me
Won`t you let me wash away the stain
Oh Lord won`t you let me wash away the stain


Het verhaal van de Magdalene Laundries overgenomen van de vpro gids 2007  Patrick van IJzendoorn

Wees gehoorzaam, anders stuur ik je naar de wasserijen.” De meeste Ieren kennen deze dreigende woorden uit hun jeugd. Het klonk onschuldig, maar wat het precies inhield werd zeven jaar geleden duidelijk in Sex in a Cold Climate. Deze documentaire toonde de gruwelen binnen de zogeheten Magdalene Laundries, de Roomskatholieke opvoedtehuizen waar zeker dertigduizend Ierse ‘probleem’meisjes en –vrouwen door nonnen zijn tewerkgesteld, vernederd en misbruikt. De laatste wasserette van de ‘Sisters of Misery’, eentje in de hoofdstad Dublin, werd pas in 1996 gesloten. Dat betekent dat er binnen de Europese Unie, waar het Groene Eiland sinds 1973 deel van uitmaakt, jarenlang een quasi-gevangenisregime heeft bestaan dat associaties oproept met diverse strafkampen uit totalisataire regimes, en met Pasolini’s Salo, of de 120 dagen van Sodom.De naar de heilige Maria Magdalena, de gevallen vrouw die de woorden van Jezus als geen ander tot zich heeft genomen, genoemde wasserijen werden in de negentiende eeuw opgezet als opvangtehuizen voor prostituees. In de loop van de afgelopen eeuw zou de definitie van ‘gevallen vrouw’ drastisch verwateren. Dochters uit gebroken gezinnen, jongevrouwen die ongewenst zwanger waren geworden (niet zelden als gevolg van ontucht), weeskinderen en tienermeisjes die zo knap waren dat de kans op een ‘immoreel’ bestaan te groot werd geacht kwamen ook in aanmerking voor oneindige tucht. Deze bestond uit 12 uur per dag, zes dagen per week en 52 dagen per jaar schrobben, bleken en strijken, om tussendoor te worden vernederd en misbruikt door leden van de sadistische nonnenorde. Ze droegen ruim bemeten aardappelzakken, om hun postuur te verbergen. Bijbelse roepnamen als ‘Mary’ werden omgedraaid tot ‘Myra’. Onderling praten was verboden. Alleen spreken met God was toegestaan, maar deze zou vooral worden vervloekt. Voor de kerk viel het symbolische samen met het praktische: de vrouwen konden met het vuil van anderen hun eigen ‘zonden’ wegwassen, terwijl de kassa bleef rinkelen. Veel ‘Magdalena’s’ zouden tot hun, al dan niet zelfverkozen, dood opgesloten blijven. In strijd met de wet weigerde de kerk de sterfgevallen officieel aan te geven. In de jaren zeventig werden op het voormalige terrein van de Sisters of Charity in Dublin 133 anonieme graven ontdekt. Met het sluiten van de wasserijen volgden meer van zulke ontdekkingen. Het bestaan van zulke wasserijen beperkte zich niet tot Ierland, maar nergens zou het regime zo hardvochtig zijn, waarschijnlijk omdat in geen ander land de kerk zoveel vrijheid van de overheid kreeg als hier. De macht van de katholieke kerk in Ierland heeft onder meer te maken met het feit dat katholiek-zijn hier synoniem staat voor anti-Brits zijn.Een gebrek aan aandacht hebben de Magdelana’s de laatste tien jaar niet gehad. Joni Mitchell zong over hun lotgevallen, in Derry was een fototentoonstelling te zien, de historicus Frances Finnegan schreef met Do Penance or Perish een uitgebreid verslag en momenteel woedt er een debat over de authenticiteit van het gruwelverhaal Don’t Ever Tell van ex-Magdalena Kathy O’Beirne, een vraag die wordt bemoeilijkt doordat de kerk niet of amper bijhield welke Magdalena’s ze onder haar hoede had. Veel aandacht is uitgegaan naar de films Sinners van Aisling Walsh en vooral The Magdalene Sisters van Peter Mullan. Laatstgenoemde film, welke prijzen won in Toronto en Venetië, kreeg extra aandacht omdat hij werd uitgebracht ten tijde van de seksschandelen rond de katholieke kerk in Amerika. Hoe gevoelig het onderwerp in Ierland ligt bleek onder meer uit de beslissing van Mullan om, uit angst voor sabotage, in Schotland te filmen. Zo bleek het niet mogelijk te zijn om in de Ierse media oproepen te plaatsen voor Magdalena’s. Uiteindelijk zou een kwart van de Ieren de film zien.Zo’n bereik heeft Mullan’s voornaamste bron van inspiratie niet gehad. Tot op heden heeft de Ierse televisie Sex in a Cold Climate niet willen uitzenden. Van de tachtig sociaal-historische documentaires die Steve Humphries heeft gemaakt, is hij het trotst op dit eenvoudige ‘talking-heads’-document, welke deeluitmaakte van de Witness-reeks op de Britse zender Channel 4. Meteen na de uitzending belden 450 ex-Magdalena’s een speciaal ingesteld telefoonnummer. Eerder had het Humphries grote moeite gekost om ex-Magdalena’s te vinden die wilden praten. Zeker degenen die nog in Ierland woonden bleken doodsbenauwd te zijn om hun mond te openen, wellicht omdat niet alleen de kerk, maar ook de politie, de kinderbescherming, rechters en de eigen familie bij dit heropvoedschandaal betrokken waren. De vier vrouwen die aan het woord hebben Ierland achter zicht gelaten. Onder hen Phyllis Valentine, die naar het oordeel van de pastor zo aantrekkelijk was dat ze een groot gevaar liep op een zondig leven. Om die reden werd de toen veertien jaar oude Phyllis naar de Magdalene Laundry in Galway gestuurd. Ze vertelt hoe ze daar door de zusters werd geslagen door de leren riemen die ze om hun middel droegen, waarna ze zichzelf onherkenbaar terug zag in de spiegel. Brigid Young belandde in een aan de Magdalene Laundry van Limerick gelieerd weeshuis. Ze herinnert zich hoe de vrouwen regelmatig door de nonnen werden uitgekleed en vernerderd. Een bezoekende priester maakte zich schuldig aan verkrachtingen. Het meest trieste verhaal komt uit de mond van Christina Mulcahy die, terwijl ze hem de borst aan het geven was, in 1940 van haar tien maanden oude (buitenechtelijke) baby werd gescheiden. Na drie jaar wist ze te ontsnappen, maar het zou nog 55 jaar duren eer ze haar zoon zou terugzien.Waar Mullan, een PPR-achtige katholiek, de oorzaak zoekt in een bizarre interpretatie van het begrip zonde en het bestaan van een veredelde theocratie in Ierland, daar is Humphries een stuk kritischer over het conservatisme binnen het Roomse geloof, vooral waar het gaat om seksuele voorlichting en voorbehoedsmiddelen. Vanuit de kerk zelf is wisselend gereageerd op alle onthullingen. Het Vaticaan noemde de beschuldigingen leugenachtig, maar verschillende aartsbisschoppen, zoals die van Glasgow, hebben het onrecht toegegeven. De Ierse regering heeft indertijd een onderzoek gelast, maar daar is tot op heden weinig meer van vernomen.

Anita