Vanmiddag hebben we mijn moeder begraven..het was een mooie dienst zoals zij het gewenst zou hebben,Rust in Vrede... lieve moeder en oma..we zullen nog vaak aan je denken en de mooie herinneringen koesteren in ons hart...


Mijn moeder...

Mijn moeder was een kind geboren in 1937...de crisisjaren nog net voor de tweede wereldoorlog.
Ze kwam uit een gezin met 7 kinderen, 4 meisjes en 3 jongens.
Ze woonden in de Beekstraat 57 te Breda, een wijk vlakbij het drukke centrum van Breda.
Daar groeide zij op in een Rooms katholiek gezin en ging op school bij de nonnen.
Haar jeugd was streng religieus, maar toch heerste er wel een gezellige en hartelijke sfeer in huis
en had zij een gelukkige jeugd daar in dat Brabantse land.

Dat haar moeder overleed toen zij pas 19 was, was een van de eerste dieptepunten in haar leven.
Daarna wilde ze heel graag non worden, maar besloot toch maar om als huishoudelijke hulp op de klokkenberg te gaan werken waar ze uiteindelijk mijn vader Jan tegenkwam.
Ze scheelden ruim 12 jaar in leeftijd en dat vonden haar ouders toch eigenlijk wel heel moeilijk.
Uiteindelijk kwam alles gelukkig nog goed met de hulp van de pastoor van Zegge.
Ze trouwden op 23 april 1959 te Breda en gingen wonen in het kleine dorpje Alblasserdam
waar mijn vader lasser was op werf de Noord.
Mijn moeder had thuis nooit iets huishoudelijks hoeven doen,mijn vader moest haar alles leren, gelukkig had hij een ruime ervaring omdat ook zijn moeder al jong was overleden en hij de oudste was in het gezin, zodat hij de rechterhand van zijn vader was geworden.
In dat allereerste begin had mijn moeder,heel veel heimwee naar de drukke stad Breda
en naar haar grote familie.
Ieder weekend gingen ze dus naar Brabant op de brommer,en logeerden dan bij haar zus Willy die inmiddels ook getrouwd was met een neef van mijn vader, en in het ouderlijk huis woonde met zus Annie, broer Koos en vader van Berkom.

Na ongeveer een jaar werd hun eerste kind een dochter...Anita geboren.... dat was ik dus,
al snel volgde na 2 jaar een zoon, mijn broer Peter.
Inmiddels had mijn moeder al heel veel mensen leren kennen,
en voelde ze zich al wat meer thuis in het kleine dorpje Alblasserdam.
Ze ging op het katholieke kerkkoor en stortte zich op het koken en hield regelmatig tupperware parties,ze was altijd vrolijk en liep dikwijls in huis te zingen,soms zelfs in het latijns.
Ze was een lieve, zorgzame, hartelijkemoeder die altijd voor ons klaar stond en erg voor ons opkwam,als mijn vader, wel eens te streng was geweest naar haar inzicht.
Ze las veel streekromans en in de avonden werd er steevast een potje gejokerd met vrienden.
In mijn herinnering werden er in die tijd.... sloten met koffie gedronken met diverse vriendinnen,
en kleedjes met bloemen borduren was voor haar favoriete bezigheid.

Iedere week gingen er brieven de deur uit naar haar broers en zussen en regelmatig gingen wij op familiebezoek of kwam er familie bij ons logeren.
Als we bij haar lievelings- broer Theo logeerden,stond er altijd een uitgebreide rijsttafel klaar want hij was getrouwd met een lieve Indische vrouw, Jeane die ons altijd volstoptte met lekkere hapjes.
Dat waren heerlijke weekenden vol hartelijkheid en gezelligheid samen met de familie.
Elke zomer logeerden we 2 weken bij mijn opa van vaders kant,die naast een mastbos woonde.
Dan ging mijn moeder Peton Place kijken bij mijn tante Nelleke, omdat mijn opa geen tv had en ze toch absoluut geen aflevering, van die destijds populaire serie wilde missen.

Inmiddels was mijn vader afgekeurd en kwam thuis te zitten, en om het financieel wat beter te krijgen ging mijn moeder werken bij een gezin met 11 kinderen en later bij een slager en zijn vrouw.
Dat werk deed ze met veel plezier want poetsen in huis was een van haar grootste hobby's.
Zo ging het leven verder, en ze werd oma van 4 kleinkinderen, Susanne, Nico, Marijke en Janneke.
Daar was ze heel gelukkig mee en ze verwende haar kleinkinderen dan ook zoveel mogelijk!

Toen ze op latere leeftijd haar heup brak, hield ze daar heel veel klachten aan over.
Ze werd eigenlijk nooit meer de oude Lenie en vooral lopen ging steeds moeizamer.
Ook geestelijk werd ze minder alert en was ze af en toe behoorlijk in de war.
Haar man was altijd de sterke rots in haar leven,ze steunde dan ook heel erg op hem,
helaas ging ook zijn gezondheid steeds meer achteruit.
Uiteindelijk stierf mijn lieve vader.... een week voor hun 50 jarige bruiloftsdag.
Dit was weer een groot dieptepunt in haar leven, waar ze eigenlijk niet meer overheen kwam.
Na de dood van mijn vader, die altijd het anker in haar leven was geweest,
ging het langzaam steeds slechter met mijn moeder.
Ze kreeg vasculaire dementie en veel last van haar darmen en ging hollend achteruit.
Mijn broer Peter die ook mijn vader jaren had verzorgd,verzorgde haar zo goed als hij kon,
maar uiteindelijk ging het niet meer thuis,het was allemaal te moeilijk geworden,
en ze kwam terecht op een kamer in het verzorgingstehuis de Alblashof.
Langzaam zagen we haar uit dit leven wegglijden,ze kon niet meer lopen, werd incontinent.
Maanden van zware depressies volgden,veel verdriet,ze snapte er allemaal niet veel meer van.

Gelukkig knapte ze door de goede zorgen van het vriendelijke personeel
van de Alblashof en het dagelijkse bezoek van mijn broer Peter
weer een beetje op, maar de oude Lenie werd zij niet meer....
Voor ons leek het alsof ze de moed om te leven had opgegeven zo langzamerhand.
Uiteindelijk werd ze in augustus 2013 behoorlijk ziek, terwijl ook haar lievelingsbroer Theo in
diezelfde maand een flinke beroerte kreeg.
Dit leidde tot hun beider dood op dezelfde dag 2 september 2013....alsof ze het met elkaar hadden afgesproken, zo sterk bleek hun band te zijn dat hij zelfs de dood overwon!
Hun hele leven hadden zij beiden al zo´n sterke band gehad...Theo en Lenie..
hun hele leven was het al... 2 zielen 1 gedachte...tot in de dood toe..
Wij zijn dankbaar voor alle mooie jaren, die we samen met haar hebben mogen beleven.
Alle liefde en hartelijkheid die zij ons, en iedereen om haar heen heeft gegeven.
Al die mooie jaren en dierbare herinneringen samen met haar gezin en familie, en boven alles
ook met haar broer Theo en haar zus Willy die haar zo lief waren.

Wij geloven dat ze nu samen zijn, bij hun Hemelse Vader die hen door dit leven heeft geleid.
De God en Vader waar zij beiden in geloofden,
die van kindsbeen af hun levens in Zijn handen heeft gehouden.
Rust in Vrede Lieve Lenie en Lieve Theo, wij zullen jullie liefde aan ons gegeven
voor altijd in ons hart bewaren.

 

Anita